Ieder mens is kwetsbaar, of je nou oud bent of jong, zwart of wit, ondernemer of in loondienst, zelfverzekerd of onzeker, arm of rijk. We kunnen allemaal gekwetst worden. En dat vinden we heel eng.

Om onze kwetsbaarheid te verbergen, bouwen we een muurtje om ons hart. Zo proberen we pijn te voorkomen.

Dat kan best een beetje helpen. Alleen komt er verder ook niks moois of goeds door dat muurtje heen. Geen contact, geen liefde, geen verbinding. En dat is een groot gemis.

Toch durven we dat muurtje niet goed af te breken. We vinden het eng om te laten zien wat erachter zit. We schamen ons er voor. Denken dat we de enige zijn. De enige die weleens een depressie heeft gehad, de enige die incontinent is, de enige zonder kinderen, de enige met schulden, de enige met iets wat kwetsbaar voelt.

Als we echt contact willen maken, in verbinding willen staan met anderen, onszelf willen zijn, rust willen ervaren en onze dromen willen leven, zullen we toch het muurtje moeten afbreken en met onze kwetsbaarheid tevoorschijn komen. Dat betekent dat we voorbij de schaamte moeten gaan en ons moeten gaan uitspreken.

Door ons uit te spreken, komt er ruimte voor herkenning en  als we ons in elkaar herkennen zien we dat we niet de enige zijn. Dan kunnen we zien dat onze kwetsbaarheid juist onze kracht is en dat het juist die dingen - die zwak lijken - zijn die ons sterk maken.

Hartstikke spannend. Er is echt moed voor nodig om dat te doen. Maar als je het durft dan zul je opluchting en ontspanning ervaren en een stapje dichter komen bij wie jij wilt zijn.